شيخ مفيد در ارشاد مي نويسد : امام رضا ( ع ) مأمون را در خلوت بسيار مورد پند و اندرز قرار مي داد و او را از خداوند مي ترساند و آنچه بر خلاف دستور آن حضرت انجام مي شد زشت مي شمرد . 

شيخ مفيد در ارشاد مي نويسد : امام رضا ( ع ) مأمون را در خلوت بسيار مورد پند و اندرز قرار مي داد و او را از خداوند مي ترساند و آنچه بر خلاف دستور آن حضرت انجام مي شد زشت مي شمرد . مأمون در ظاهر سخنان آن حضرت را قبول مي كرد ولي ناراحتي و سرگرداني خويش را از نصايح امام پنهان مي داشت . روزي حضرت رضا ( ع ) نزد مأمون آمد و ديد كه او براي نماز وضو مي سازد و غلامش آب بر دست او مي ريزد . پس امام ( ع ) به وي فرمود : اي اميرمؤمنان ! در پرستش پروردگارت كسي را شريك قرار مده . مأمون نيز آن غلام را رد كرد و خود به تنهايي كار وضويش را به انجام رساند . ولي اين فرمايش امام ( ع ) كينه و خشم او را نسبت به آن حضرت افزون كرد . همچنين هرگاه مأمون در محضر آن امام ( ع ) درباره فضل بن سهل و برادرش سخن مي گفت : امام ( ع ) عيبب كارهاي آن دو را براي مأمون بازگو مي كرد و از شنيدن سخنان آنان وي را بر حذر مي داشت . فضل و حسن نيز به اين مطلب پي بردند و همواره در نزد مأمون از آن حضرت بدگويي مي كردند و سخناني مي گفتند كه امام رضا ( ع ) را از چشم مأمون بيندازند و او را از ميل و علاقه مردم نسبت به آن حضرت مي ترسانيدند . آن دو آنقدر به اين كار خود ادامه دادند تا نظر مأمون رانسبت به امام ( ع ) برگرداندند به طوري كه مأمون كمر به قتل وي بست . ابو الفرج اصفهاني گويد : امام رضا( ع ) بيمار شد و در همان بيماري بدرود حيات گفت . پيش ازاين ، امام نزد مأمون از فرزندان سهل ياد مي كرد و عيب كارهاي آنان را به وي گوشزد مي كرد و مأمون را از توجه به آن دو باز مي داشت و بديهايشان را به وي تذكر مي داد .